In het kader van het aflasten van de klassieker lijkt dit me een uitgelezen moment toch even stil te staan bij de grootsheid van de club in verval. Deze beschrijving is momenteel open voor interpretatie richting beide clubs, maar ik doel op Feyenoord. Door mismanagement en onderlinge intriges maken beide Nederlandse instituties een vrije val door, maar de laatste club lijkt het meest getroffen. De laatste titel dateert alweer uit 1999 en het laatste aansprekende succes uit 2002 met het winnen van de toenmalige UEFA Cup. Toch blijft het legioen de club steunen en heeft het haar verwachtingen jaren geleden al opzij gezet. Dit seizoen vormt het dieptepunt in de rijke historie van de havenclub.

 

 

 

 

 

Iedere andere trainer verantwoordelijk voor een dergelijk gebrek aan prestaties had zijn congé al gehad. De financiële (on)mogelijkheden van Feyenoord zijn echter dusdanig breed uitgemeten in de media dat er zich een zeker begrip en berusting meester heeft gemaakt van de supporters en sympathisanten. Mario Been en zijn ‘apen’, zoals hij na afloop van weer een deceptie naar zijn veredelde jeugdteam refereert, krijgen vooralsnog het voordeel van de twijfel. De algemene consensus luidt dat een trainerswissel in dit geval weinig verschil zal maken.

Hoe is deze onvoorwaardelijke steun te verklaren? We gaan terug naar de vorige eeuw.  Op het pleintje voor de Rotterdamse Wilhelminakerk werd er rond de vorige eeuwwisseling door de locale jongeren nog gevoetbald met een bal van samengeperste kranten, acht jaar later werd de voetbalclub Wilhelmina opgericht. De karakteristieke rood-wit-zwarte combinatie liet nog even op zich wachten, er werd gespeeld in rode shirts met blauwe mouwen en witte broeken. Een jaar later transformeerde de club in HFC (Hillesluise Footbal Club) maar diende dit te veranderen omdat de Koninklijke uit Haarlem dezelfde naam droeg. Ook RVV Celeritas (what’s in a name?) had geen lang bestaansrecht, want na de promotie naar de hoogste divisie bleek er nog een club uit te komen onder deze naam. De naam die menig Rotterdams hart sneller doet kloppen kreeg eindelijk gestalte: Feijenoord. De geel-zwart gestreepte tenues van Celeritas werden ingeruild voor het bekende rood wit verdeelde shirt met de zwarte broek en de zwarte kousen. Sindsdien heeft de volksclub in deze kleursamenstelling veel voor het Nederlandse voetbal betekend.

Los van de internationale successen grossiert de club in legendarische anekdotes. Het ‘brilletje van Van Daele’ is er zo een. De wat anonieme speler vergaarde een plaats in de harten van de fans tijdens de wedstrijd om de Wereldcup in 1970. De immer brildragende supersub verving Coen Moulijn teneinde een opening te vinden in de stugge verdediging van opponent Estudiantes uit Argentinië. En inderdaad, de 1-0 kwam van zijn voet. Tot ongenoegen van zo’n Argentijnse boef, want hij griste de bril van zijn neus en brak het in tweeën. Feyenoord won de cup en tot ver buiten het stadion weerklonk: ,Het brilletje van Van Daele, dat is niet te betalen!’

Heeft de huidige Feyenoord-aanhanger nog enig besef van het ontstaan van het shirt dat hij iedere zondag weer vol goede moed om zijn schouders hangt? Of van het belang van de club voor het Nederlandse voetbal? Waarschijnlijk niet. Hij maakt zich teveel zorgen om de toekomst van zíjn club.

 

Columnist:

Barend Tensen