Een blik op de huidige stand van de Premier League zegt genoeg, 6 wedstrijden gespeeld, 7 punten, 9 doelpunten voor en 14 tegen. Er is geen professor voor nodig om tot de conclusie te komen dat de desintegratie van het befaamde Arsenal met een 13e plaats op de ranglijst serieuze vormen begint aan te nemen. In januari sprak ik op deze plaats de hoop uit dat de club zich zou herpakken en de concurrentiestrijd aan kon gaan met de kapitaalkrachtiger clubs in Londen en Manchester.

Destijds was dat in het kader van de ontwikkeling van Robin van Persie. Nu zou ik graag, met uw goedvinden de aandacht verleggen naar die rijzige gestalte langs de lijn. De wijze blik, de dieper wordende groeven in het gezicht die de 16 Engelse tropenjaren enigszins verraden, de grijze lokken keurig naar rechts gekamd.. Ik heb het natuurlijk over Arsène Wenger.

De keurige Fransman blijft een opvallende verschijning in een voetbalwereld vol onaangepaste opgewonden heerschappen langs de lijn. Na zijn studies Economie en Electrotechniek aan de Universiteit van Strasbourg te hebben afgerond volgde een bescheiden voetbalcarrière in de marge van het Franse voetbal. Kunt u het zich voorstellen, ‘Le Professeur’ in een korte broek razend over de velden? De jonge Arsène waarschijnlijk ook niet, want kort hierna kon hij eindelijk beginnen aan zijn echte passie: het trainerschap. Na kort de kneepjes van het vak te hebben geleerd bij laagvlieger AS Nancy begon zijn eerste echte succesvolle periode bij AS Monaco, waar hij niet alleen de landstitel won maar ook een bijzonder oog voor ontluikend talent bleek te hebben. Onder anderen George Weah en Thierry Henry ontwikkelde zich onder de vleugels van de Fransman. Na een kort maar succesvol intermezzo in Japan streek Wenger in 1996 neer bij de club waar hij tot op de dag van vandaag nog steeds actief is, het in slaap gedutte Arsenal uit Londen.

 

De wat stuntelige Wenger met zijn stijve motoriek viel niet direct in de smaak bij de Londenaren wat hem de weinig vleiende vergelijking met de Britse komiek Mr. Bean opleverde. Zijn calculerende werkwijze en eigenzinnige filosofie op het gebied van voetbal en sport wierpen echter direct zijn vruchten af resulterend in een opwindende mix van conservatief Engels ‘kick and rush’ en Frans-Afrikaans imperialisme. Mr. Bean veranderde in het meer gepaste Le Professeur. Bijna een decennium lang wist de trainer een constant hoog niveau aan te houden, door vast te houden aan zijn visie. Attractief voetbal, uitgevoerd door jong talent aangevuld met enkele gevestigde sterren. De club vindt zich nu echter terug op een punt waarin de gevestigde sterren geen interesse meer lijken te hebben mee te werken aan Wenger’s droom. Met het vertrek van Fàbregas kent de club met de al genoemde Van Persie nog slechts één vedette, en ook hij twijfelt met het uitblijven van succes aan een langer verblijf. Het is de tragiek van een idealist in een realistische wereld. De onvermijdelijke vraag rijst daarbij op: Is Arsenal nog wel een internationale topclub?

 

Het pleit voor de technische leiding van de club dat het vertrouwen in de kwaliteiten van de Fransman onverminderd blijft, maar voor hoelang? Met het risico dat het op een politieke campagne begint te lijken zou ik toch willen zeggen: Laat Wenger zijn karwei afmaken! Arsène Wenger, van Mr. Bean tot Le Professeur, de laatste staatsman van het hedendaagse profvoetbal.

 

 

Columnist:

Barend Tensen