Na een teleurstellend WK, waarin Neerlands meest talentvolle speler zijn zelfbenoemde plek in de punt van de aanval geen moment heeft kunnen waarmaken heeft Robin van Persie zijn vorm terug. In de goed geoliede machine van Arsenal onder leiding van professor Wenger worden zijn kwaliteiten wel op waarde geschat. Zijn drie goals tegen het bescheiden Wigan Athletic brengen hem definitief in de positie zijn illustere landgenoot, in Londen nog slechts bekend onder de vleiende bijnaam ''God'', op te volgen.

Van Persie is nu 27 jaar, de leeftijd waarop Dennis Bergkamp begon aan zijn kruistocht om The Gunners voorgoed van het stigma boring Arsenal af te helpen. Toen Bergkamp in het seizoen 1995-1996 arriveerde had hij twee teleurstellende seizoenen achter de rug bij Internazionale. Het Arsenal van eind jaren ’80 en ’90 stond niet bekend om haar flitsende spel, met dank aan oerdegelijke, maar oneindig saaie profs als Lee Dixon, Martin Keown, Nigel Winterburn en de waarschijnlijk nog steeds royaal snordragende keeper David Seaman. Met de komst van de Fransman Arsène Wenger beleefde de club een heuse professionele revolutie. Weg waren de ongezonde ‘Engelse’ sportmaaltijden en oudgedienden Paul Merson en Tony Adams, die regelmatig vanuit de pub het trainingsveld oprolden dienden hierin mee te gaan. Merson werd getransfereerd en Adams ontwikkelde zich alsnog tot een clubicoon. Maar belangrijker, het spel verbeterde. De bijna wiskundige aanpak van Wenger, aan de hand van de volledig tot wasdom gekomen Bergkamp zorgde voor opwinding in het knusse Highbury. Het seizoen ’97-’98 staat met hoofdletters gekerfd in de clubgeschiedenis door het behalen van de dubbel. Het rode tricot met de witte mouwen stond niet langer voor ‘boring Arsenal’ en offensieve spelers als Anelka en Henry vonden hun weg naast de consoliderende Bergkamp. Hij bleef uiteindelijk 11 seizoenen beschikbaar voor de club, een unicum in de huidige voetballerij waarin clubliefde voorgoed is vervangen door marktwerking.

 

De club speelde echter niet altijd in het herkenbare rood witte tenue. Direct na de oprichting in 1886 voelde de club zich genoodzaakt de financiële contributie van Nottingham Forest te beantwoorden door in bijna identieke kledij de velden te betreden: een donkerrood shirt, met een witte broek en blauwe sokken. In 1933 vond clubnotabele Herbert Chapman het tijd voor het meer gedistingeerde shirt zoals we dat vandaag de dag kennen. Volgens de overlevering was hij geïnspireerd door zijn golfmaatje, cartoonist Tom Webster, welke tijdens hun wekelijkse gang over de green een soortgelijke outfit droeg. Afhankelijk van de producenten kende het shirt vele variaties, dit seizoen verzorgde Nike echter een zeer historisch getrouwe versie van het thuisshirt waarin de grotendeels buitenlandse groep talenten wederom spectaculair voetbal zien. De laatste titel dateert echter alweer uit 2004, maar Wenger geniet een onbegrensd krediet. Aan de hand van een ontketende Van Persie hoop ik, en vele voetbalromantici met mij dat Arsenal dit seizoen de meer kapitaalkrachtiger clubs als Manchester United en Chelsea achter zich laat. Heeft de geboren Kralinger het in zich om zich op eenzelfde wijze in de harten van de Arsenal supporters te spelen als zijn voorganger?

 

Columnist:

Barend Tensen