Manchester not so united! De typisch Britse manier van het ontwerpen van pakkende koppen om de ontelbare tabloids te vullen kwam recentelijk met deze boventitel op de proppen. Het grote United kreeg nog even het voordeel van de twijfel ten opzichte van het poenerige Manchester City. City, de vroegere volksclub van de ''working class heroes'' die de bandleden van de Britse band Oasis tot zijn schare fans mag rekenen lijkt definitief toe te treden tot de nationale en mondiale top van het voetbal met de 1-6 overwinning op de grote broer. Daarmee rijst de vraag eens te meer op: Is sportief succes te koop?

Hoewel Manchester United wereldwijd de club is met de meeste supporters, een sympathie die haar oorsprong vond ten tijde van het desastreuze vliegtuigongeluk in 1958, kon het bescheiden City binnen de contreien van Manchester van oudsher op meer steun rekenen. De gemiddelde, niet bijzonder ontwikkelde Mancunian, vijf maal per week te vinden in de plaatselijke pub, kon zich altijd meer identificeren met de blauwhemden. United was het establishment, champagne in de skybox van ‘the theater of dreams’. City was de werkende klasse, het ondrinkbare Guinness bier in de pub om de hoek en daarna richting het karakteristieke stadion Maine Road. Zo was de traditie in het voetbalgekke Engeland. In de jaren ‘60 en ’70 wist de club zich zelfs te nestelen naast de traditionele topclubs onder meer door het behalen van de landstitel en de toenmalige Europacup II. Wanbeleid leidde in de jaren ’80 en’90 meerdere malen tot degradatie maar de charme van de volksclub bleef.
Leuk zo’n kleine weergave van Groot Brittannië op haar smalst, en ze leefden nog lang en gelukkig zou je bijna willen zeggen. Niets bleek minder waar. Of wel, het is maar hoe je het bekijkt.

De overname in 2008 van de gefortuneerde Abu Dhabi United Group, met als een van de investeerders de puisant rijke familie Al Nayhan (schattingen van het vermogen lopen van 32 tot 38 miljard euro) zorgde voor een cultuurschok. De maakbaarheid van het voetbalwezen werd definitief bevestigd. De Russische hegemonie in Londen bij Chelsea kon nog als een incident worden beschouwd maar als City het dit jaar klaarspeelt het Premiership én de Europa League te winnen is het einde van de sport zoals ooit bedoeld was nabij. Met als hoogste prioriteit het promoten van Abu Dhabi gingen de investeerders als onbehouwen filistijnen door de clubcultuur heen. Een nieuwe hypermodern stadium werd gebouwd en de degelijke Brit Mark Hughes werd vervangen door Italiaans charisma in de persoon van Roberto Mancini. Zonder enige vorm van visie of beleid werden er vervolgens een keur aan internationale toppers aangetrokken. Het was deze zomer dan ook schrijnend te zien dat het veelbelovende Arsenal-talent Samir Nasri alles in het werk stelde om naar City te verhuizen, een gedesillusioneerde Wenger achterlatend.

De overwinning op United zegt in potentie veel meer dan drie punten. De Premier League is definitief verworden tot een sportieve vorm van ouderwets imperialisme alleen zijn de rollen nu omgedraaid. Het ‘onderontwikkelde’ Oosten nu in de rol van kolonisator van het ‘ontwikkelde’ Westen. John Lennon zong ooit treffend: a working class hero is something to be. In ieder geval niet meer in het City Of Manchester Stadium.

 

Columnist:

Barend Tensen