Nog 1239 nachtjes slapen en dan is het zover. Dan is het 13 juli 2014. Die datum heb ik op A3 formaat uitgeprint en op mijn deur gehangen, want ik moet dan niet vergeten om vrij te vragen. Het Nederlands Elftal wordt namelijk die dag wereldkampioen in Brazilie, als we Wesley Sneijder en zijn kornuiten moeten geloven.

 

Onze Oranje Leeuwen hebben namelijk nog wat recht te zetten, want 4 jaar lang zijn wij het nu nét niet. Of zoals popicoon Eddy Morsink, beter bekend als Eddy Zoëy, het ooit mooi verwoordde in zijn hit ‘Bijna’: In de finale ’t net niet halen. Bijna is niet helemaal, want je hebt hem niet gemaakt. Bijna, bijna raak oftewel helemaal mis.Vier jaar lang luister ik voor straf iedere ochtend dit nummer, gewoon omdat we er zo dichtbij waren. Had Arjen Robben die bal er maar in geprikt, had Rafael van der Vaart maar zijn tenen iets hoger geheven in zijn ultieme poging om Andrés Iniesta af te houden van het maken van de winnende goal. Als, als… Als mijn tante ballen had, was het mijn oom. Net naast, oftewel helemaal mis.

 

Nu vul ik mijn dagen met wachten, want dit gevoel heb ik al eens eerder gehad. In 1998 om precies te zijn. Het Nederlands Elftal werd in de halve finale uit het WK gewipt door verliezend finalist Brazilië. Door een arbitrale dwaling werd Nederland in de absolute slotfase een strafschop onthouden en de afloop is inmiddels bekend. Teleurgesteld keerden Onze Oranje Helden weer huiswaarts en beloofden beterschap in Zuid-Korea en Japan in 2002. De talentvolle lichting van 1998 zou in 2002 immers op de toppen van hun kunnen zijn en het ophalen van de Wereldbeker uit Yokohama was nog slechts een formaliteit. Niets was echter minder waar, in een poule met voetbalgrootheden als Estland, Cyprus, Ierland en Andorra wist het Nederlands Elftal niet eens door te dringen tot het WK van 2002. In dat toernooi waar uitgerekend Oliver Kahn de beste van het toernooi was, ging nota bene Brazilië met de wereldbeker aan de haal. De samba dansende Braziliaanse voetballers kwamen hun beloftes namelijk wel na.

 

In 2014 krijgt de lichting met ‘De Grote Vier’ (Van Persie-Van der Vaart-Sneijder-Robben) de mogelijkheid om zich wederom te revancheren op het mislopen van de wereldtitel. Het Nederlands Elftal shirt van het WK 2014 heb ik alvast via Voetbalshirts.com besteld. Aangezien het shirt nog moet worden ontworpen kon de levertijd wel eens 3,5 jaar zijn, maar ik blijf geduldig voor mijn brievenbus zitten wachten tot het moment dat hij op mijn deurmat valt. In de tussentijd kan ik mooi nadenken over al het moois in het leven: hoe het zou zijn als Arjen Robben die bal wel over Iker Casillas heen had gewipt, hoe het zou zijn om één dag de man van Yolanthe of Sylvie te zijn, hoe we het broeikaseffect zouden kunnen tegengaan en hoe groot het oranje volksfeest zou zijn langs de Amsterdamse grachten als we onszelf de állerbeste van de wereld mogen noemen. Ik moet dan ook eerlijk bekennen, dat ik afgelopen zomer de tweede plek in Amsterdam heb gevierd. Dat ik alles heb gezoend en geknuffeld wat oranje was (of zich oranje had gekleed), dat ik zo hard heb gezongen en geschreeuwd dat ik 2 weken mijn bijbaantje als achtergrondzanger van Baco Leo (wie kent hem niet) moest afzeggen. Maar er ontbrak één ding. En dat was de Wereldbeker. De volgende ochtend kwamen de twijfels of het oranjefeest wel zo gerechtvaardigd was. We waren immers bijna wereldkampioen, maar we hadden eigenlijk helemaal niets.

 

Sindsdien spookt het nummer van Eddy Zoey  iedere dag door mijn hoofd. Laten we daarom hopen dat hij over 1239 nachtjes het nummer kan herschrijven naar ‘Helemaal Raak’, en dat we het in de finale net wél halen. Het Nederlands elftal shirt heb ik dan alvast, nu alleen de wereldcup nog.

 

Columnist:

Sytze Wierema